Zielone Wzgórza Afryki

„…Obserwowałem, z premedytacją się wyciszając, powstrzymując podniecenie tak, jak gdybym zakręcał zawór, wkraczając w ten bezosobowy stan, w którym możesz strzelać…”

Afryka – to kraj piękny i jednocześnie niebezpieczny. Ernest Hemingway – wypowiada znaczące słowa: „…Chciałbym spróbować napisać coś o tym kraju, o zwierzętach…”.

Ernest Hemingway to jeden z najwybitniejszych pisarzy i dziennikarzy XX wieku. W 1954 roku artysta otrzymał Literacką Nagrodę Nobla. Wiele osób zastanawiało się dlaczego popełnił samobójstwo... Co bardziej go pociągało - sława czy miłość?

To był twórca i reżyser własnego życia. Pragnął, by widziano go jako bohatera, herosa i robił wszystko, by tego rodzaju efekt wywołać. Artysta niezmiennie szokuje i pociąga. Na jednej szali mamy miłość i zakochanie, a na drugiej krytykę i uznanie. Nieprzewidywalne życie, które oddaje wyraz emocji i nieustannych burz.

W książce autor wspomina wyprawę na safari w Afryce Wschodniej w 1933 roku. Opisuje swoje zmagania podczas tropienia zwierzyny i polowań oraz relacje z towarzyszami podróży: żoną Pauline i miejscowymi przewodnikami. Noblista pisze o przygodach łowieckich, o ludziach i zwierzętach. Obraz przedstawia jasno i klarownie.

W osłonie zbudowanej z witek i gałęzi czekali wraz z tropicielami na „zwierze” ze sztucerem w dłoni. Ciężarówka czekała w oddali. Zwierzęta zbliżały się do „lizawki”. Lizały ziemię, żeby pozyskać sól. Były ślady różnych zwierząt: nosorożca, kudu, byka i innych. Często samochody odmawiały posłuszeństwa. Takie drogi, a właściwie ich brak powodował, że ciężarówki psuły się nagle.

W czasie powrotu z nieudanego polowania autor poznał – Kandisky-ego. Artystę z dobrym charakterem, świetnego kompana. Ten powiedział, że czytał jego poezję w niemieckim czasopiśmie „Querschnitt”, gdzie Hemingway opublikował kilka dość nieprzyzwoitych wierszy i dłuższe opowiadanie. Hemingway dyskutuje o pisarzach amerykańskich np. Poe.

Sen. Następnego dnia znów wyprawa do nowej lizawki. Zwierzyna łowna nauczyła się wychodzić jedynie nocą i znikać przed świtem.

Polować należy nim nadejdzie pora deszczowa. Później trudno przebrnąć przez mokry i błotnisty teren. Czasami za osłoną trzeba było spędzić cały dzień, by coś upolować, przeszkadzał też silny wiatr. Zwierzęta się wycwaniły, że strzelają do nich, tam, odkąd jest sól.

Kandisky zachęcał żonę autora, by zobaczyli również wielkie święta tubylców. Hemingway miał towarzysza do rozmowy i często rozpatrywali, który z pisarzy jest najlepszy, co napisał, w jakim, gronie się obraca.

Hemingway twierdził: „… Mam niezłe życie, ale muszę pisać, ponieważ jeśli nie napiszę odpowiednio dużo, nie będę miał frajdy do końca życia…”.

Gorąco polecam książkę, która nie tylko podpowiada fajne rozwiązania, opisuje inną przestrzeń życia, ale i najważniejsze dostarcza radości czytania.

Katarzyna Żarska

https://zarska18.blogspot.com/

Wydawnictwo Marginesy

Premiera: 03.09.2025 r.

Oprawa: twarda

Przełożyła: Anna Dzierzgowska

Projekt okładki: Anna Pol

Liczba stron: 280

(nowość wydawnicza) w mojej prywatnej biblioteczce

Jeden dzień w grudniu

„…Istnieje mnóstwo powodów i wyjaśnień, a w zasadzie wymówek…” Święta Bożego Narodzenia to jedne z najważniejszych świąt w naszym kalendarzu, ale z całą pewnością w tym czasie dzieją się rzeczy niespodziewane i magiczne. Przed Wami książka z przesłaniem, ale jednocześnie lekka i przyjemna. Magia uczuć, a w szczególności prawdziwej miłości jest na wagę złota. Autorką publikacji jest Josie Silver – niepoprawna romantyczka. Razem z mężem, dziećmi i kotem mieszka w niewielkim miasteczku w Anglii. Laurie i Jack zakochają się w sobie. Laurie nigdy nie wierzyła w miłość od pierwszego wejrzenia. Pewnego grudniowego dnia widzi na przystanku przez szybę zatłoczonego autobusu – chłopaka. Wymieniają się spojrzeniami. Nie może o nim zapomnieć. Jej noworocznym postanowieniem, jest odnaleźć go. Po roku spotyka Jacka na świątecznym przyjęciu u swojej przyjaciółki. Sarah (przyjaciółka) przedstawia go Laurie, że jest to miłość jej życia. W tym momencie robi się dość ciekawie i niezręcznie… ...

Historia spisana atramentem

„…Wolno nam rozmawiać i spotykać się, ile tylko chcemy, gdyby miłość była grzechem, świat stałby się bardzo ponurym miejscem…” Kiedy miłość gra pierwsze skrzypce? Jak bardzo uczucia wpływają na nasz los? Cierpienie wpisuje się w nieodłączny schemat kapłaństwa, razem z własnym krzyżem samotności i wewnętrznych rozterek. Przed Wami jedna z niesamowitych książek, która z całą pewnością zostanie w mojej pamięci. Serdeczność, troska, uśmiech, dłuższe rozmowy dotyczące życia codziennego. Co w takim momencie może zrobić kobieta i mężczyzna? Do napisania tej powieści, potrzebny był pamiętnik sprzed wieku, pisany wieczorami przez księdza, piórem maczanym w kałamarzu. Miłość potrafi spaść znienacka, może dopaść każdego, nawet księdza. Młody mężczyzna wstępuje do seminarium, tu zderza się z przymusem dochowania celibatu. Autorzy odwiedzili wszystkie wymienione w miejsca w pamiętniku. Dotarli tam, gdzie dziś wstęp jest zakazany… Klimat wiejskich plebani i magnackich posiadłości, wielk...

Złowieszczy Dar

„… Alessa wzięła do ręki wstążkę i skrzywiła się, gdyż nawet przy tym lekkim ruchu jej obojczyk przeszył ból. Co się z nią dzieje? Czy nie umie już przyjąć cudzej życzliwości?...” Na samym początku muszę powiedzieć, że jest to książka dla tych, którzy czują „zbyt intensywnie”. Moim zdaniem to dobrze, bo w życiu nie da się niczego udawać i żyć na przysłowiowe pół gwizdka. Trzeba wykazać iskierkę zainteresowania, bo bez pełnego zaangażowania nic ciekawego nie wydarzy się w naszym życiu. Zastanawialiście się kiedyś czym naprawdę jest dar? Można mieć swoistą smykałkę do danej rzeczy i to naprawdę przydaje Nam się w życiu. Kobiety mają np. dar do przygotowywania różnych rzeczy, dbanie o kogoś z troską i miłością w sercu, to nie tylko swoiste poświęcenie, ale i wspomniany dar. Dar do załatwiania spraw niemożliwych, dar do gotowania, do łatwości wypowiedzi, przewidywania czy nauki. Jak będzie w przypadku naszych postaci? Po części przeniesiemy się do świata magii, miłości, relac...

Książki okiem Katarzyny Żarskiej

Szukaj na tym blogu