„…Moment śmierci był szansą na
okazanie swojej godności, na zyskanie sławy i pośmiertnej reputacji. Lepiej
było więc ją zainscenizować…”
Japonia
starożytna przypada na VII – XII wiek. To okres Nara, Heian – tu Japonia jest w
pełnym rozkwicie. Japonia średniowieczna przypada na koniec XII wieku do końca
XVI wieku. Okres ANCIEN REGIME (1573 – 1867) to okres przednowoczesny.
Okres
epoki – Edo przypada na XVIII wiek. Japonia modernizuje się pod panowaniem
Cesarza Meiji (1868 – 1912). W 1947 roku weszła w życie nowa konstytucja
Japonii. Postać samuraja – wojownika stała się symbolem tego kraju.
Pierwsi
samuraje pojawili się na przełomie IX i X wieku. Zdominowali historię. Szczególną
dominację osiągnęli w średniowieczu. Zniknęli dopiero około półtora wieku temu.
Istnienie dawnego japońskiego feudalizmu pozwoliło pokazać światu wszystko to,
co zbliżyło Japonię do Europy Zachodniej.
Początkowo
byli to zwykli zbrojni (samuraje) podporządkowani arystokracji dworskiej,
później związki wasalne, aż pod koniec XII wieku narzucili państwu swoje
przywództwo, wraz ze swoim wodzem, szogunem – z pełną władzą wojskową.
Samuraje
stali się w większości mieszkańcami nowo powstających miast. W średniowieczu
samuraje byli rzeczywistymi wojownikami, to już w XVII wieku stali się
urzędnikami lub uczonymi.
W
połowie XIX wieku stali się niezależni i zaczęli prowadzić własną politykę
zagraniczną. Samuraje stworzyli nowe elity rządzące państwem i przeprowadzili
reformy instytucjonalne, które pchnęły kraj na drogę modernizacji. Japonia
przeżyła dynamiczny rozwój pod koniec VII wieku za panowania cesarza Temmu.
Krajem
rządził dwór cesarski rezydujący w stolicy. Na czele stał ród Fujiwara. Między
VIII a X wiekiem opracowano system sylabariuszy umożliwiający zapisywanie
języka japońskiego. Relacje między wodzem, a jego ludźmi opierały się na
zaufaniu, szacunku i braterstwie broni.
W
1876 roku rząd zaprzestał wypłacanie samurajom tradycyjnych uposażeń.
Niezadowolenie zaczęło się kierować przeciwko rządowi. W latach 80 XIX wieku
pojawiły się relacje ukazujące dawnych samurajów doprowadzonych do nędzy i
zmuszonych do pracy w fabrykach.
W
1874 roku doszło do powstania samurajów w prefekturze Saga, na jego czele
stanął Eto Shinpei. Powstanie stłumiono. Kolejny bunt w 1877 roku. Od początku
do końca samuraje kontrolowali proces zmiany władzy.
Co
oznaczał „romans bratnich dusz”? Nie myślimy tym razem o niewiastach. Uległość
jest dla Japończyków ważną cechą, ale słabość wobec kobiety oznacza
podporządkowanie się jej zasadom. Gdzie w takim razie są uczucia? Małżeństwo
określane jest mianem sprawy politycznej, a stosunki seksualne miały za główny
cel prokreację. Żony samurajów np. tkały i sprzedawały efekty swojej pracy.
Mimo
zniesienia klasy samurajskiej jako grupy społecznej, zachowali status w
państwie japońskim aż do lat 40 XX wieku. Wszyscy przyczynili się do procesu
modernizacji idei w nowoczesnej Japonii.
Autor
dowodzi, że samuraje to nie tylko miecz, ale też kaligrafia, poezja, ceremonia
parzenia herbaty i sztuka mądrego rządzenia. Przez wieki byli elitą. Z czasem
stali się urzędnikami. „Wojownicy z pól
ryżowych”, to naprawdę przenikliwa i godna uwagi opowieść.
Gorąco
polecam
Katarzyna Żarska
https://zarska18.blogspot.com/
Wydawnictwo: Znak Horyzont
Premiera: 24.09.2025 r.
Oprawa: twarda
Wydanie I
Liczba stron: 376
(nowość wydawnicza) w mojej prywatnej
biblioteczce

Komentarze
Prześlij komentarz