„…
Nie ma wzruszenia ani nawet złości.
Wszystko
wydaje się załatwiane w pośpiechu …”
Kto
uwielbia pikantne historie i losy Rodziny Królewskiej powinien przeczytać
biografię najsłynniejszej królowej naszych czasów. To bardzo wyrazisty portret
kobiety, która kocha księcia Filipa. Jej życie na królewskim dworze i niełatwe
relacje z członkami rodziny Windsorów są trudną lekcją pokory i wypowiadania
swojego zdania. Uważam, że to idealna lektura, na ten dość niełatwy czas
przebywania w mogę to śmiało nazwać – „zamknięciu dla uratowania zdrowia”.
W
swojej książce Paola Calvetti kreśli wyrazisty portret kobiety, która od
dziesięcioleci jest symbolem brytyjskiej monarchii. Publikacja ukazuje jej
niełatwą drogę od skromnej i nieśmiałej następczyni tronu do królowej w każdym
calu, najdłużej panującego monarchy w historii Wielkiej Brytanii.
Opowiada
o miłości do księcia Filipa, kulisach życia na królewskim dworze i niełatwych
relacjach z członkami licznej rodziny Windsorów, które nieraz stawały się
źródłem plotek i skandali, śledzonych przez cały świat. Elżbieta po urodzeniu
bije na głowę popularnością nawet Amerykankę Shirley Temple. Ojciec Jerzy V był
bardzo oziębły dla córki. Dziewczynka odbiera surowe wychowanie od swoich niań.
Matkę widuje przy śniadaniu rano i o godz. 17:00 jedząc z nią kolację.
Kiedy
spotkała Filipa zmieniła się. Zaczyna się ożywiać. Dla Elżbiety to już kwestia
czasu. Jako kobieta jest ambitna, nie przestaje dążyć do celu, który w tajemnicy
sobie wyznaczyła. Filip jest biedny, ona bogata. Mężczyzna ma specyficzny
akcent i tylko dwie walizki. 11 sierpnia 1946 roku Filip oficjalnie prosi króla
Anglii o rękę córki. Mężczyzna przechodzi z prawosławia na anglikanizm i
rezygnuje z praw do greckiego tronu.
Z
biegiem czasu w królewskim małżeństwie pojawiają się pęknięcia. Duet nie dzieli
ze sobą wszystkich tajemnic. W prywatnych apartamentach pałacu Buckingham każde
z nich ma oddzielny pokój, swoje ogromne przestrzenie i świat. Są momenty, że
książka wciąga, jak najlepsza czekolada, której nie wolno zjeść w dużych
ilościach.
W
książce widzimy też londyński chłód, mgłę i deszcz. Choć sama osobiście byłam w
Londynie turystycznie i poznałam ten specyficzny krajobraz stwierdzam, że
pasuje on do Elżbiety II. Sama
publikacja uzupełniona została czarno – białymi fotografiami, które oddają
klimat książki. To role kobiety np. żony i matki. Praca na całe życie, wręcz
niespokojnej głowy, która nosi koronę. Potężna jest także rola samotności. Bo
przecież czasami sprawdza się to powiedzenie, że im wyżej ktoś jest na
stanowisku, tym bardziej jest sam, ze swoimi problemami, których nie może
pokazać na zewnątrz.
Opowieść
o Elżbiecie II to również fascynująca historia jej długiego panowania, portret
całej epoki, w trakcie której oblicze świata nieraz się zmieniało, stawiając
przed królową coraz to nowe wyzwania. Jej pasją były konie i psy corgi.
Korona
to jej raj, ale i piekło biorąc pod uwagę choćby medialne zainteresowanie
życiem prywatnym Rodziny Królewskiej. Korona to swoisty symbol, który oświetla
jej drogę. Elżbieta II wypełniała i
wypełnia swoje obowiązki każdego dnia budząc respekt wielu polityków i
stanowiąc siłę politycznej strategii, której trudno dorównać. Czy taka historia
jeszcze kiedyś się powtórzy? Możemy dożyć naprawdę ciekawych czasów…
Gorąco polecam
Katarzyna
Żarska
Wydawnictwo:
ZYSK i S – KA
Premiera:
25.02.2020 r.
Tłumaczenie:
Iwona Banach
Wydanie
I
Projekt
graficzny okładki: Grzegorz Kalisiak
Oprawa:
twarda
Liczba
stron: 326
(nowość
wydawnicza)
Komentarze
Prześlij komentarz